Endi Veyr - Yumurta (qısa hekayə)

Öləndə evə gedən yolda idin.

Bu, avtomobil qəzası idi. Bu hadisədə sənin ölümünü çıxmaqla heç bir qeyri-adi hal yox idi. Arxanda həyat yoldaşını və iki uşağını qoydun. Ağrısız bir ölüm idi. Tibb işçiləri səni xilas etmək üçün əllərindən gələni etdilər, ancaq faydası olmadı. İnan mənə, bədənin elə parçalanmışdı ki, ölməyin daha yaxşı idi.

Beləliklə, mənimlə tanış oldun.

“Nə.. nə oldu?” deyə soruşdun, “Mən hardayam?”

“Öldün” dedim, birbaşa. Məsələni uzatmağın mənası yox idi.

“Orada... yük maşını var idi və maşınım fırlanırdı..”

“Elədir” dedim.

“Mən.. mən öldüm?”

“Bəli, ancaq narahat olmağa dəyməz, hamı bir gün ölür” dedim.

Ətrafına baxdın. Orada heçlik var idi. Təkcə sən və mən. “Bura haradır?” sən soruşdun. “Axirətdir?”

“Demək olar ki” mən dedim.

“Sən tanrısan?” sən soruşdun.

“Bəli” dedim, “Mən Tanrıyam”.

“Mənim uşaqlarım... mənim arvadım” sən dedin.

“Onlara nə oldu?”

“Onlar yaxşıdır?”

“Görmək istədiyim məhz bu idi” mən dedim. “Elə indicə ölmüsən, ancaq yeganə narahatlığın ailənlə bağlıdır. Bu qiymətləndirilən bir davranışdır.”

Mənə ovsunlanmış kimi baxırdın. Sənin fikrincə, mən Tanrıya oxşamırdım. Mən sadəcə digər adamlar, ya da qadınlar kimi idim. Yaxud da qeyri-müəyyən bir avtoritar şəxs kimi. Ya da, güclü ibtidai sinif müəlliməsi kimi.

“Narahat olma” dedim. “Onlar yaxşı olacaqlar. Övladların səni mükəmməl bir insan kimi xatırlayacaq. Həyat yoldaşın hamının yanında ağlasa da, təklikdə rahatlıq tapacaq. Əyri oturaq, düz danışaq, nigahınız dağılmağa tərəf gedirdi. Əgər bu səni rahatladacaqsa, deyim ki, arvadın bu rahatlıq hissi üçün özünü günahkar hiss edəcək.”

“Həə” sən dedin. “Bəs indi nə olacaq? Mən cənnətə gedəcəm, ya cəhənnəmə?”

“Heç biri” dedim. “Sən reankarnasiya olacaqsan.”

“Elə mi?” dedin. “Deməli Hinduistlər haqlı imiş?”

“Hər din özünə görə haqlıdır” dedim. “Ardımca gəl”.

Heçlikdə birlikdə addımlamağa başladıq. “Biz hara gedirik?”

“Əslində heç bir yerə” dedim. “Bu sadəcə söhbət edərkən həyata keçirdiyimiz kiçik bir gəzintidir”.

“Onda bunun əhəmiyyəti nədir?” sən soruşdun. “Mən yenidən doğulanda boş lövhə kimi olacam, elədir? Körpə olacam. Yəni, mənim bu həyatda əldə etdiklərimin və bütün təcrübələrimin heç bir dəyəri olmayacaq.”

“Elə deyil!” dedim. “Sənin daxilində bütün keçmiş həyatlarının bilik və təcrübəsi var. Sadəcə onları indi xatırlamırsan”.

Mən dayandım və sənin çiyinlərindən tutdum. “Sənin ruhun təsəvvür etdiyindən daha möhtəşəm, gözəl və böyükdür. Hər hansı bir insanın zehni sənin əslində nə olduğunla bağlı çox az şeyi dərk edə bilər. Bu bir stəkan suya barmağını salaraq onun soyuq və ya isti olduğunu müəyyənləşdirmək kimidir. Sanki özündən bir hissəni kiçik bir qaba qoyursan və onu geri götürəndə qazandığın bütün təcrübələr də sənə qayıdır”.

“48 ildir ki, bu insanın bədənində idin. Buna görə də, özünə gəlməyin bir qədər vaxt apara bilər. Burada kifayət qədər qalsan, hər şeyi xatırlayacaqsan. Ancaq iki həyat arasında belə bir şey etmək mənasızdır.”

“Mən neçə dəfə reankarnasiya olmuşam?”

“Dəfələrlə. Saysız-hesabsız dəfə. Üstəlik xeyli müxtəlif həyatlar yaşamısan” dedim. “Məsələn, indi miladdan sonra 540-ci ildə yaşayan bir çinli qız kimi dünyaya gələcəksən”.

“Dayan, nə?” deyə özünü itirdin. “Sən məni zamanda geriyə göndərirsən?”

“Texniki olaraq, bəli. Bildiyin kimi, zaman anlayışı ancaq sənin kainatında mövcuddur. Mənim gəldiyim yerdə işlər başqa cür cərəyan edir”.

“Sən hardan gəlmisən?” sən dedin.

“Həə, əlbəttə.” mən izah etdim, “Mən haradansa gəlmişəm. Haradansa başqa yerdən. Və orada hamı mənim kimidir. Bilirəm ki, sən oranın necə bir yer olduğunu öyrənmək istəyirsən, ancaq təəssüf ki, sən bunu anlamayacaqsan.”

“Həə” dedin və biraz dayandın. “Dayan. Əgər mən müxtəlif dövrlərə reankarnasiya olunuramsa, mənim özümlə qarşılaşmaq ehtimalım var?”

“Əlbəttə, bu həmişə baş verir. Ancaq öz həyatından xəbərdar olan iki həyatın qarşılaşır və heç nə anlamırlar.”

“Bəs onda bütün bunların mənası nədir?”

“Ciddisən?” dedim. “Həqiqətən, həyatın mənasının nə olduğunu soruşursan? Bu həddindən artıq şablon bir sual deyilmi?”

“Məncə məntiqli bir sualdır,” sən təkid etdin.

Gözlərinin içinə baxdım və dedim: “Həyatın mənası, bu kainatın yaradılma səbəbi sənin müdrikləşməyindir”.

“Bəşəriyyəti nəzərdə tutursan? Sən insanlığın müdrikləşməsini istəyirsən?”

“Yox, təkcə sənin. Mən bütün kainatı sənin üçün yaratmışam. Hər yeni həyatla sən daha da yetkinləşirsən, böyüyürsən və daha böyük və möhtəşəm bir idraka sahib olursan”.

“Təkcə mən? Bəs digər insanlar?”

“Başqa heç kəs yoxdur” dedim. “Bu kainatda təkcə sən və mən varıq.”

Sən boş gözlərlə mənə baxdın. “Bəs dünyadakı o qədər insan..”

“Hamısı sənsən. Onlar sənin müxtəlif inkarnasiyalarındır.”

“Dayan. Mən hamıyam!?”

“Artıq başa düşürsən” dedim və təbrik edirmiş kimi kürəyinə toxundum.

“İndiyə qədər yaşamış bütün insanlar mənəm?”

“Həm də gələcəkdə yaşayacaq bütün insanlar, bəli.”

“Mən Abraham Linkolnam?”

“Sən həm də Con Uliks Botsan.”

“Mən Hitlerəm?” dedin və həyəcanlandın.

“Və onun öldürdüyü milyonlarla insansan.”

“Mən İsayam?”

“Və onu izləyən bütün insanlarsan.”

Sükuta qərq oldun.

“Hər dəfə kimisə öldürəndə” dedim, “özünü öldürürdün. Hər dəfə yaxşılıq edəndə, özünə edirdin. İnsanların yaşadığı və yaxud gələcəkdə yaşayacağı hər xoşbəxt və ya kədərli anı sən yaşamısan.”

Sən uzun müddət düşündün.

“Niyə?” məndən soruşdun. “Bunları niyə edirsən?”

“Çünki bir gün sən də mənim kimi olacaqsan. Çünki sən busan. Sən mənim nəslimdənsən. Sən mənim övladımsan.”

“Necə?” sən dedin. “Mənim Tanrı olduğumu deyirsən?”

“Yox. Hələ yox” mən dedim, “Sən hələ rüşeymsən. Hələ inkişaf edirsən. Bütün insanların həyatını yaşadıqdan sonra doğulmaq üçün kifayət qədər böyümüş olacaqsan.”

“Deməli, bütün kainat,” sən dedin, “sadəcə..”

“Yumurtadır” mən cavab verdim. “İndi isə yeni həyata başlamaq vaxtıdır.”

Və səni öz yoluna göndərdim.

Tərcümə: Ramilə Bayramova.